Ik zit binnen, na een heerlijke nazomerdag. Het was vandaag echt warm buiten en helemaal niet te begrijpen dat ons dorpje twee weken geleden met een laagje sneeuw overdekt was. Jammer genoeg koelt het wel snel af, dus ben ik daarnet naar binnen gesneld.

Vorig weekend waren Siebe en ik terug te vinden in Sofia. De nacht van vrijdag op zaterdag zouden we de bus ernaartoe nemen. Siebe kwam ’s avonds in Razgrad aan, na haar stagedag in Ruse. Mijn opmerkzame stagebegeleidster Tania keek nog snel even de busuren na en belde voor de zekerheid naar de busfirma. Pech! De busfirma met een bus om van 2u ’s nacht verzocht om tickets op voorhand te kopen en dat konden we niet meer doen, aangezien het verkoopspunt in Razgrad al gesloten was. Volgende bus: 4u ’s nachts. Op deze bus konden we enkel mee als er plaatsen vrij waren en dat zien we uiteraard pas om 4u. Aiaiai…de moed zonk ons in de schoenen. Moesten we echt nog zo lang wachten? Aangezien we al een tijdje de Bulgaarse gewoonten leerden kennen, waagden we het er toch op om de bus van 2u op te wachten en te zien of we toch niet mee konden. En zoals ik hoopte en mijn voorgevoel vertelde hadden we geluk! De busconductrice had de sleutel van hun bureau en kon ons nog snel een ticketje heen en terug verkopen. We waren ontzettend blij, want ondanks de goede zorgen van Tania, Plumen en Denitsa, die de hele avond samen met ons op de bus hadden gewacht, waren we stikkapot en wilden we zo snel mogelijk op de bus om te slapen. Van de busrit naar Sofia hebben we dus heel weinig gemerkt. Rond 7u30 ’s morgens kwamen we aan en zochten we onze weg naar Hostel Mostel.

We hadden niet gereserveerd in de hostel en dus konden we enkel terecht in de grote slaapzaal. Toegegeven, we hadden schrik dat we na onze korte busnacht opnieuw een slechte nacht tegemoet gingen. Maar niets was minder waar. We waren te vermoeid om een hevig snurkend meisje op te merken (volgens informatie van twee Italianen). De hostel viel zelfs reuze mee. Heel vriendelijke mensen leren kennen, een gezellige sfeer, goedkoop maar alles wat je wou was aanwezig. Dik in orde dus!

De eerste dag hadden we om 12u afgesproken met Toni, een meisje die we in België hadden leren kennen. We hadden nog even tijd, dus namen we snel een douche, aten een hapje en verkenden de eerste winkel. Daarna vertrokken we samen met Toni en twee vrienden van haar naar Kyustendil, een stad ten zuiden van Sofia. Toni werkt voor de Cedar Foundation en zij hielpen vorig jaar een weeshuis omvormen van een grote institutie naar kleine woningen voor kinderen en volwassenen met een verstandelijke beperking. We bezochten hun huizen en appartementen. Daarna gingen we nog wat wandelen in Kyustendil. Eerlijk gezegd vond ik deze stad stukken mooier dan Razgrad. Het is niet zo grijs, er zijn niet zoveel communistische appartementsblokken en er is nog heel wat groen te vinden. Kyustendil is daarnaast nog eens omgeven door de hoogste en mooiste bergen die ik al in mijn leven zag en voor mij was dat dus indrukwekkend!

Eenmaal terug aangekomen in Sofia, wilden we de tram nemen naar onze hostel. Op dat moment maakten we kennis met een van de meest gestoorde vrouwen uit Bulgarije (of de wereld). Ze was knettergek, dat was duidelijk. Helaas voor ons niet in de goede zin, want ze was van de controle en blijkbaar zijn kaartjes niet een uur geldig zoals ze ons die ochtend verteld hadden. Dat mens maakte een hele heisa op de tram en ze wou helemaal niet naar ons wou luisteren. Ze porde Siebe de hele tijd in de zij en wou bij de aanblik van haar portefeuille het geld er zelf uit grissen. Na een assertieve reactie van Siebe deed ze op Spaanse wijze een stier na (hoe normaal is dat?). Toen ze daarna met heksengelach uit de tram stapte en ik haar een pedagogisch tik gaf, sprong Siebe mij heldhaftig te hulp toen ze ons aanviel met een plastiek flesje limonade. Helemaal gechoqueerd dropen we met een andere tram terug af naar de hostel.

De tweede dag in Sofia namen we voor de stad te verkennen. We begonnen al snel fout/goed door vele winkels in te wandelen en onze garderobe weer aanzienlijk uit te breiden. Rond 15u kwam het erop neer dat we eigenlijk nog maar 3 grote straten van Sofia gezien hadden. Gelukkig hadden we toen weer met Toni afgesproken, zodat we ook nog eens wat anders deden dan winkelen. We gingen samen met een vriendin van haar iets drinken en een gebakje eten. Daarna wandelden we nog wat rond in Sofia. Na de spaghetti uit de hostel werden we naar de bar van de hostel gelokt met een bonnetje voor een gratis drankje. Daar gingen we een heel plezante avond tegemoet met mensen van over heel de wereld die in de hostel bleven slapen. Omdat we die nacht niet vroeg gingen slapen hadden we er weer geen last van dat we in een grote slaapzaal lagen.

De volgende ochtend beslisten we dat we nu toch zeker iets van Sofia moesten zien en we deden daarom de wandeling volgens het plannetje die we gekregen hadden. We waren heel blij dat we het deden, want zo ontdekten we toch nog een andere kant van Sofia.

Om 14u30 zaten we terug op de bus richting Razgrad, het weekend was alweer voorbij. Omdat we nu niet 's nachts reisden, konden we nu genieten van het prachtige uitzicht.

Dan weer een stageweekje. Mijn stage-uren raken steeds drukker en voller opgevuld. Ik ga me zeker niet meer zo snel vervelen zoals in september. Een hele positieve wending. Door iedere week een dag naar een andere school te gaan en samen te werken met de resource leerkrachten leer ik heel wat bij. Door leerkrachten steken heel veel energie in het werken met kinderen met uiteenlopende beperkingen, maar hun verhalen vertellen hoe moeilijk het voor hen soms is om dat te realiseren. Op die momenten doe ik heel erg veel indrukken op. Ondanks het  feit dat er niemand voor mij kan vertalen, kom ik iedere keer wel iemand tegen die Engels spreekt en op die manier kan vertalen.

Een andere dag van de week ga ik mee met mijn stagebegeleidster Tania naar de school waar zij leerkracht is. Daar help ik de kinderen met hun huiswerk. Ik ben dol op de kindjes en de kindjes op mij en vooral omdat ik geen Bulgaars spreek. Als ik door de school wandel hoor ik heel veel ‘hellooooooowwww!’. Op die school heb ik mezelf nu de taak gegeven twee kindjes te helpen die problemen hebben met schrijven, want ik ben uiteraard een krak geworden in schoonschrift Bulgaars J. Al hebben de kinderen van de eerste graad nog niet alle letters leren schrijven en dat zal vrees ik ook nog niet het geval zijn voor ik vertrek. Ik zal dus ook maar het halve alfabet kunnen schrijven jammer genoeg…

Deze week gaf ik aan de jongeren van Youth Forum ook een workshop rond alcohol en drugs. Dat was wel fijn, alleen vond ik het jammer dat er slecht vier jongeren waren. Op het einde van volgende maand zou ik hen graag seksuele voorlichting geven. Naar het schijnt krijgen ze dit niet op school en is het vaak een taboe. Toch is dat wel een beetje gek als je de Bulgaarse videoclips bekijkt, want daar is anders wel genoeg bloot te zien.

Afgelopen woensdag kwamen de ouders van Siebe ons in Bulgarije vergezellen. Om hen welkom te heten, stelden we onze nieuwe garderobe voor in een spetterende modeshow waarvan enkele foto’s op Facebook te bezichtigen zijn.

En nu nog enkele wist-je-datjes:

-      Gisteren was het hier de tweede verkiezingsdag. Vorige week zondag was de eerste, maar toen werd geen meerderheid gehaald, dus doen ze het opnieuw. Het grappige aan verkiezingen hier is dat men tijdens dat hele weekend geen alcohol mag drinken. Men moet immers nuchter zijn en goed kunnen nadenken op wie ze zullen stemmen.

-      Ik vandaag een dagje vrijaf had omwille van de verkiezingen

-      Siebe blij is dat ze het aantal stagedagen op haar ene hand kan aftellen

-      We er volgende week voor vijf dagen er opuit trekken

-      We trots zijn op onze kennis van een Bulgaarse volksdans

-      We altijd genieten van het eten in het muziekcafé: pikante kartoffi, pepper burik, perlinka sum tjessen, …

-      We nog steeds verlangend uitkijken naar de afleveringen van so you think you can dance

-      Het internet hier steeds slechter gaat L

-      Ik stilaan begin te wennen aan ja schudden en nee knikken en ik dus terug in België een probleem zal krijgen.

-      We vorige week mijn stagebegeleidster en haar vriend op bezoek hadden in Kostandenets om iets te komen eten. Ze waren vooral onder de indruk van de gigantische badkamer en uiteraard het lekkere eten dat we hen voorgeschoteld hebben.

-      We nu nog steeds niet in de disco zijn geraakt.

-      Siebe haar gsm niet verzet had naar wintertijd en ze dus vanmorgen een uur te vroeg was opgestaan.

-  De sterrenhemel hier zooo fantastisch is!!

Extra wist-je-datjes!

Wist je dat...
- Bulgarije dit jaar maar 1 week herfst kent, want voor overmorgen staat het volgende op internet: 1°
- Ik vandaag dan maar onmiddellijk winterschoenen kocht
- Siebe en ik niet stoppen met juwelen kopen
- De was traag droogt, of toch niet snel genoeg zodat Siebe vanavond een Panama heeft om aan te trekken
- Ik nog steeds geen mooie lekker warme pyjama vond en schattige pantoffeltje om in de toekomstig koude tijden aan te trekken.
- De 6de aflevering van So You Think You Can Dance nog niet op Youtube staat
- Siebe's appeltaart op grootmoeders wijze heeeeerlijk is
- De zaterdagsmarkt uit 2 kraampjes bestaat: eentje met groenten en eentje met rommel
- Ik al 2 keer niet moest betalen voor de bus en dat niet per ongeluk is. Die ene buschauffeur wil mijn geld niet meer. Toen ik hem de dag erna toch moest betalen, omdat er teveel mensen op stonden kijken, gaf hij me wisselgeld terug, terwijl ik eigenlijk gepast betaalde.
- We Ruth en Phil dankbaar zijn voor de juwelen die ze gaven
- We blij zijn dat het weekend is, maar dat tegen de plannen in, we daarom niet lang slapen
- We volgend weekend naar Sofia willen
- De honden in Kostandenets hier Westerse namen hebben als Jonny en Ronny. Ronny ligt ons trouwens nauw aan het hart, sinds we getuige waren van mishandeling van Ronny's baasje ten aanzien van Ronny zelf. De dag erna liep hij zelfs mee achter onze auto, maar durfde daarna niet onze poort binnen te stappen na het gegrom van onze eigen hond Aida.
- Aida graag noten op zijn geheel naar binnen werkt.
- Ik niet behendig ben in het eten van tortilla's
- Er steeds meer mensen naar ons terug wuiven
- We dringen nog een charme-offensief moeten doen in Tsar Kaloyan en de mensen daar ook moeten leren wuiven
- We niet meer terug hoeven naar de dierenkliniek, maar we daar wel steeds welkom zijn voor een praatje, een koffietje of om hen een geschenkje te geven (zei de grote/dikke/geldwolf/gekke dokter)
- Diezelfde dokter een rekenmachine gebruikt voor de meest belachelijke rekensommen en hij ons van alles is vergeten aan te rekenen.
- We morgen een wandeling plannen in het natuurpark en hopen dat dit nog steeds door kan gaan, nu het terug beginnen regenen is.
- Ik nu ga slapen: Leka nosjt!
- Siebe me nog net verteld dat er een beest op mijn voet zit. Een rode met zwarte stippen, maar het zeker geen lieveheersbeestje is.

Van zomer naar (herfst) winter

Gepost op donderdag 13 oktober... (enkele dagen nadat het volgende geschreven werd)

De tijd gaat hier zo snel, dat ik stilaan niet meer weet wat er allemaal reeds gebeurde. Het werd dus dringend tijd om nog eens op mijn blog te schrijven. Normaal werkt het internet hier fantastisch, maar net vandaag zijn Siebe en ik digitaal van de buitenwereld afgesloten. Ik typ dit nu in Word en hopelijk kan ik het snel posten. Het is nu 18u11 in Kostandenets op een herfstachtige maandag.

Sinds gisteren is het weer hier helemaal omgeslagen. Zaterdag stonden we nog vrolijk in de hete zon buiten, aten we buiten en kuisten we voor een deel het zwembad uit (flink hé mama!) en was het helemaal niet erg om nat te worden. Die middag reden we in zomerkleren naar Ruse. Toen we daar aankwamen was het koud. Gelukkig hadden we warme kleren mee voor ’s avonds en konden we ons verkleden.

In Ruse bezochten we eerst Stanske, onze straathond, in de dierenkliniek. Hij was er door ons naartoe gestuurd voor een sterilisatie. Na het bloedonderzoek moest er onmiddellijk geopereerd worden, in plaats van de dag erna. Het bloedonderzoek wees problemen aan en dit wees vermoedelijk op een inwendige bloeding in haar baarmoeder. Ons straathondje, nooit buiten het dorp geweest, moest nu 5 dagen in de grote stad verblijven. Binnen, met vloer onder haar pootjes, iets wat ze nooit eerder voelde. Gelukkig is alles nu weer oké en is ze sinds vanavond terug thuis.

Na het ziekenbezoek wilden we een culturele wandeling doorheen Ruse maken. Veel cultureels hebben we niet gezien. We belanden na een klein hongertje in een pub om er warme chocomelk en een dessertje te eten. Siebe koos voor een pannenkoek met ijs en banaan in. De pannenkoek was helaas geen succes, maar de ijs met banaan wel. Tiramisu was dan weer aan mij besteed. Hij smaakte anders dan diegene die mama maakte (minder lekker), maar het heeft me toch gesmaakt. Eenmaal uit de pub belanden we in een winkelstraat en als twee typische vrouwen werden wij –sterker dan onszelf – naar binnen gesleurd. Uiteindelijk was het tijd om naar Irina te gaan. Zij is de vertaalster van Siebe op haar stage. We werden er uitgenodigd om Indisch te eten. Het was heel lekker (wel wat veel bonen, wat niet goed is voor de dag erna) en ook gezellig. En ik heb er ook veel bijgeleerd over Bulgaren en Bulgarije door enkele interessante gesprekken.

Terwijl we bij Irina waren, begon het plots erg te regenen. Gelukkig was het over toen we terug naar huis keerden. Het was echter wel heel erg afgekoeld en dat was de voorbode voor de zondag en vandaag. Het regent af en toe en de temperatuur is echt heel erg laag.

Gisteren voelde ik me precies een beetje in de Ardennen. We gingen bij vrienden langs en daar zat de houtstoof aan, het was lekker gezellig binnen en buiten heel erg koud.

Vandaag ging ik met Siebe mee naar haar stageplaats (omdat het leuk is, maar ook omdat we liever met 2 in de auto zitten als we Stanske naar huis brachten). Onderweg merkten we op dat de bomen hier ook de mooie herfstkleuren aannemen. Herfst was dan ook het onderwerp tijdens de groepsactiviteit op Siebe haar stageplaats. Helaas is dat het enige dat er met de kinderen en jongvolwassenen gedaan wordt daar. De meesten hangen gewoon wat rond, vervelen zich (denk ik) en stellen dan ongehoorzaam gedrag. Sommige dingen die er gebeuren, zijn helemaal niet oké. Gelukkig willen sommige begeleiders er wel vooruit, maar helaas schuiven ze de verantwoordelijkheid dan weer naar elkaar toe.

Op mijn stageplaats is er intussen al heel wat veranderd. Ik help op de bureau nog steeds mee aan het ontwikkelen van nieuwe projecten. Daarnaast ben ik al enkele keren naar een school geweest in Razgrad en sinds vorige week ga ik ook naar het Resource Center. Dat centrum geeft onderwijs aan kinderen die niet naar school kunnen of ze gaan langs in de scholen om daar extra begeleiding te geven. Ik was erg onder de indruk van al het materiaal die ze in het centrum hebben (echt heel erg veel!) en de mooie snoezelruimte. De kinderen krijgen er individuele begeleiding. Het meisje die ik vorige week zag, vertelde me (ze kan een beetje Engels, maar gebruikt ook Google Translater) dat ze niet naar school kan omdat ze er niet in kan met haar rolstoel. De school is voor haar te weinig toegankelijk. Ze gaat enkel naar school voor testen. Deze maand had ze er twee, informatica en Engels.

Door de afwisseling school, Resource Center en bureau is er heel veel afwisseling tijdens mijn stage. Vanaf november (wel laat vind ik persoonlijk) kan ik nog een tweede school bezoeken. Op die school zitten er vooral minderheidsgroepen, wat neerkomt op gypsies. In Bulgarije zijn ze heeeeel erg negatief tegen deze bevolkingsgroep. Ik ken geen enkele persoon die er al iets positief over te vertellen had. Ik ben benieuwd hoe het er in die school aan toe gaat, hoe de leerkrachten zijn, enz… Naast de negativiteit (om niet te zeggen zwaar rascisme), zijn ze ook niet erg vrolijk gestemd met de Turken die in Bulgarije wonen. Hoewel ze hier al jaren wonen, worden ze nog steeds niet aanvaard.

Daarnaast probeer ik nu ook wekelijks een momentje voor de vrijwilligers te organiseren.

Twee weken geleden organiseerde mijn stageplaats een vorming voor de politie van de provincie Razgrad. Sinds 5 jaar bestaat er in Bulgarije de wet op huiselijk geweld. De politie speelt hierin een belangrijke rol en moeten daarom vorming krijgen. Ik had het vermoeden dat het heel interessant was, helaas vertaalden mijn collega’s niet goed. Ik had niet de indruk dat zij doorhadden dat ik echt in de inhoud geïnteresseerd ben. Twee van mijn collega’s doen dan ook puur administratief werk en studeerden helemaal niets in de richting van het pedagogisch, psychologische of sociaal werk. De politie wist me wel te vertellen dat het heel belangrijk is om er vorming over te krijgen. Om politie te worden, moet je gewoon een test doorstaan. Ze krijgen geen enkele opleiden of moeten niet studeren. Huiselijk geweld is daarnaast iets wat in Bulgarije ontzettend veel voorkomt. Een van hen zei dat het eerder een traditie is dan een misdaad. In 1 op de 4 gezinnen zou sprake zijn van huiselijk geweld.

Naast stage lopen, proberen Siebe en ik nog andere dingen te doen. Vaak lukt dat niet, want de tijd vliegt hier werkelijk voorbij! Mijn stage is bijna halverwege!!! Vorige weekend trokken we naar Varna. Dat is zo’n 150km van ons vandaan. We gingen er met de bus naartoe, want dat is een handige en (heel belangrijk) supergoedkope manier. We betaalde 9 leva (=4,5 euro) voor een rit van 2u in een deftige bus. Daar kan een mens niet voor sukkelen dachten wij! Varna is een kuststad en een van de meest toeristische steden in Bulgarije. Iedere Bulgaar raadde me aan er naartoe te gaan. Het was een heel leuk weekend ondanks verschillende tegenslagen. We verwachten misschien wat in de zee te kunnen zwemmen, maar ondanks het schitterende weer in de weer ervoor en de week erna, was het dat weekend wat bewolkt. We gingen toch eventjes pootje baden. Toen merkten we dat het strand heel erg vuil is en er een dikke vette kwal in het water dreef. Op die manier hadden we hoogst waarschijnlijk toch niet gezwommen. Later hoorden we dat je best enkele kilometers verder gaat om het mooie strand in de buurt van Varna te treffen. Aangezien we niet zo mobiel waren en het weer nu ook niet zo fantastisch was, gingen we weeral shoppen. Daarbij deden we goede zaakjes! Onze nacht in Varna was helaas verschrikkelijk. We hadden via vrienden aan een goedkoop appartementje geraakt. Zij waren er twee weken voorheen geweest en het had een ideale ligging en er was alles wat je nodig kon hebben. Alles was in orde, tot we in Varna aankwamen. Toen bleek dat men datzelfde appartementje voor 6 maand aan andere mensen konden verhuren. Natuurlijk ging de eigenaar daarop in. De contactpersoon van onze vrienden (heel vriendelijke man), zocht via de telefoon een andere appartementje. Toen we het zagen leek het klein, maar veel ruimte hadden wij toch niet nodig voor 1 nacht. Het rook er ook wat muf, maar met het raam open zou dat ook zo opgelost zijn. ’s Avonds toen we wilden gaan slapen, merkten we hier en daar schimmel. In de nacht begon de wc te stinken en klaagde onze rug over de krakende harde bedden. Gelukkig was die plaats nog heel wat goedkoper en met het uitgespaarde geld konden we een tweede dag shoppen. Het was hoe dan ook een heel fijn weekend!

Nu nog enkele wist-je-datjes om de kleinere dingetjes te vertellen. Wist je dat…

-      Ik iedere dag probeer tijdens onze ochtendrit naar Tsar Kaloyan een vrouw te fotograferen die met haar twee geiten op wandel is. Een onscherpe versie van mijn ideale foto is op facebook te vinden. Daarnaast wou ik ook een foto van een ezel die een karretje trekt. Graag met een heleboel graan op en een oud vrouwtje op die hoop graan. Ik vrees dat dit niet meer zal lukken, zo goed als alle graan in nu van de velden. Vorige week moest ik echter een halfuur op Siebe wachten in Tsar Kaloyan, dus zette ik de toch naar Kostandenets te voet in. In een van de velden zag ik een ezel met kar en twee mannen. Toen ik dichtbij kwam zag ik dat de ezel een paard was, maar toch vroeg ik of ik een foto van hen kon nemen. Ze poseerden zelfs nog even en op die manier ben ik toch al heel erg blij!

-      Je hier zo goed als alles kunt vinden in de winkels, op – voor mij – twee belangrijke dingen na. We vonden nog nergens hagelslag! Dat zou heerlijk smaken op onze getooste broodjes iedere ochtend. Daarnaast drink ik graag eens een ice tea, maar dan het liefst van Lipton. Na lang zoeken vonden we er, maar het trekt hier helaas op niets!

-      We vorige week op een avondwandeling doorheen Kostandenets een kitten (zielig alleen) vonden. Ons hart smolt en we namen het mee naar huis. Het vrolijke beestje at en huppelde rond. Ze kreeg ook de naam Tina, naar Tina Turner voor haar stem. We lieten haar op het terras slapen. Na een bewogen nacht, is Tina helaas gestorven…

-      De regen enkel goed is voor het gras en we het nu niet meer hoeven te besproeien.

-      We gisteren spaghetti maakten voor 10 personen, een keertje voor onszelf en daarna om samen met anderen te eten. Het resultaat is overheerlijk! Het heeft ons vooral bloed gekost nadat we allebei eens in onze vinger sneden.

-      Mijn geld erdoor vliegt aan leuke inkopen, maar ik wel heel blij ben dat alles hier zo goedkoop is. Al is het voor de Bulgaren soms echt heel erg duur.

-      We al bergen tomaten en mozarella aten.

-      We hier de vreemdste geluiden horen op hetzelfde moment, maar nooit kunnen achterhalen waar het vandaan komt.

-      We hier een douchekikker hebben ipv een badeend

-      We na onze aankomst van Varna een stinkende (maar echt gigantisch stinkende) hond aantroffen en ons genoodzaakt zagen om deze om halftien ’s avonds in monokini buiten te wassen en daarna haar hondenharen te drogen met een haardroger.

-      We allebei aan dezelfde wist-je-datjes denken en hiermee veronderstellen op dezelfde golflengte te zitten (niewaar Siebe?)

-      We gisteren 2uur aan een stuk flink doorgekuist hebben.

-      Ik dit weekend de grootste spin ooit in huis zag.

-      Ze hier het spelletje ‘Chinees voetbal’ niet kennen.

-      Geen enkele Bulgaar snapt waarom wij in Konstandenets wonen.

-      Stemmetjes nabootsen onze hobby is wanneer er geen internet is en het koud is op onze kamer.

T