maandag 31 oktober 2011

Ik zit binnen, na een heerlijke nazomerdag. Het was vandaag echt warm buiten en helemaal niet te begrijpen dat ons dorpje twee weken geleden met een laagje sneeuw overdekt was. Jammer genoeg koelt het wel snel af, dus ben ik daarnet naar binnen gesneld.

Vorig weekend waren Siebe en ik terug te vinden in Sofia. De nacht van vrijdag op zaterdag zouden we de bus ernaartoe nemen. Siebe kwam ’s avonds in Razgrad aan, na haar stagedag in Ruse. Mijn opmerkzame stagebegeleidster Tania keek nog snel even de busuren na en belde voor de zekerheid naar de busfirma. Pech! De busfirma met een bus om van 2u ’s nacht verzocht om tickets op voorhand te kopen en dat konden we niet meer doen, aangezien het verkoopspunt in Razgrad al gesloten was. Volgende bus: 4u ’s nachts. Op deze bus konden we enkel mee als er plaatsen vrij waren en dat zien we uiteraard pas om 4u. Aiaiai…de moed zonk ons in de schoenen. Moesten we echt nog zo lang wachten? Aangezien we al een tijdje de Bulgaarse gewoonten leerden kennen, waagden we het er toch op om de bus van 2u op te wachten en te zien of we toch niet mee konden. En zoals ik hoopte en mijn voorgevoel vertelde hadden we geluk! De busconductrice had de sleutel van hun bureau en kon ons nog snel een ticketje heen en terug verkopen. We waren ontzettend blij, want ondanks de goede zorgen van Tania, Plumen en Denitsa, die de hele avond samen met ons op de bus hadden gewacht, waren we stikkapot en wilden we zo snel mogelijk op de bus om te slapen. Van de busrit naar Sofia hebben we dus heel weinig gemerkt. Rond 7u30 ’s morgens kwamen we aan en zochten we onze weg naar Hostel Mostel.
We hadden niet gereserveerd in de hostel en dus konden we enkel terecht in de grote slaapzaal. Toegegeven, we hadden schrik dat we na onze korte busnacht opnieuw een slechte nacht tegemoet gingen. Maar niets was minder waar. We waren te vermoeid om een hevig snurkend meisje op te merken (volgens informatie van twee Italianen). De hostel viel zelfs reuze mee. Heel vriendelijke mensen leren kennen, een gezellige sfeer, goedkoop maar alles wat je wou was aanwezig. Dik in orde dus!
De eerste dag hadden we om 12u afgesproken met Toni, een meisje die we in België hadden leren kennen. We hadden nog even tijd, dus namen we snel een douche, aten een hapje en verkenden de eerste winkel. Daarna vertrokken we samen met Toni en twee vrienden van haar naar Kyustendil, een stad ten zuiden van Sofia. Toni werkt voor de Cedar Foundation en zij hielpen vorig jaar een weeshuis omvormen van een grote institutie naar kleine woningen voor kinderen en volwassenen met een verstandelijke beperking. We bezochten hun huizen en appartementen. Daarna gingen we nog wat wandelen in Kyustendil. Eerlijk gezegd vond ik deze stad stukken mooier dan Razgrad. Het is niet zo grijs, er zijn niet zoveel communistische appartementsblokken en er is nog heel wat groen te vinden. Kyustendil is daarnaast nog eens omgeven door de hoogste en mooiste bergen die ik al in mijn leven zag en voor mij was dat dus indrukwekkend!
Eenmaal terug aangekomen in Sofia, wilden we de tram nemen naar onze hostel. Op dat moment maakten we kennis met een van de meest gestoorde vrouwen uit Bulgarije (of de wereld). Ze was knettergek, dat was duidelijk. Helaas voor ons niet in de goede zin, want ze was van de controle en blijkbaar zijn kaartjes niet een uur geldig zoals ze ons die ochtend verteld hadden. Dat mens maakte een hele heisa op de tram en ze wou helemaal niet naar ons wou luisteren. Ze porde Siebe de hele tijd in de zij en wou bij de aanblik van haar portefeuille het geld er zelf uit grissen. Na een assertieve reactie van Siebe deed ze op Spaanse wijze een stier na (hoe normaal is dat?). Toen ze daarna met heksengelach uit de tram stapte en ik haar een pedagogisch tik gaf, sprong Siebe mij heldhaftig te hulp toen ze ons aanviel met een plastiek flesje limonade. Helemaal gechoqueerd dropen we met een andere tram terug af naar de hostel.
De tweede dag in Sofia namen we voor de stad te verkennen. We begonnen al snel fout/goed door vele winkels in te wandelen en onze garderobe weer aanzienlijk uit te breiden. Rond 15u kwam het erop neer dat we eigenlijk nog maar 3 grote straten van Sofia gezien hadden. Gelukkig hadden we toen weer met Toni afgesproken, zodat we ook nog eens wat anders deden dan winkelen. We gingen samen met een vriendin van haar iets drinken en een gebakje eten. Daarna wandelden we nog wat rond in Sofia. Na de spaghetti uit de hostel werden we naar de bar van de hostel gelokt met een bonnetje voor een gratis drankje. Daar gingen we een heel plezante avond tegemoet met mensen van over heel de wereld die in de hostel bleven slapen. Omdat we die nacht niet vroeg gingen slapen hadden we er weer geen last van dat we in een grote slaapzaal lagen.
De volgende ochtend beslisten we dat we nu toch zeker iets van Sofia moesten zien en we deden daarom de wandeling volgens het plannetje die we gekregen hadden. We waren heel blij dat we het deden, want zo ontdekten we toch nog een andere kant van Sofia.
Om 14u30 zaten we terug op de bus richting Razgrad, het weekend was alweer voorbij. Omdat we nu niet 's nachts reisden, konden we nu genieten van het prachtige uitzicht.

Dan weer een stageweekje. Mijn stage-uren raken steeds drukker en voller opgevuld. Ik ga me zeker niet meer zo snel vervelen zoals in september. Een hele positieve wending. Door iedere week een dag naar een andere school te gaan en samen te werken met de resource leerkrachten leer ik heel wat bij. Door leerkrachten steken heel veel energie in het werken met kinderen met uiteenlopende beperkingen, maar hun verhalen vertellen hoe moeilijk het voor hen soms is om dat te realiseren. Op die momenten doe ik heel erg veel indrukken op. Ondanks het  feit dat er niemand voor mij kan vertalen, kom ik iedere keer wel iemand tegen die Engels spreekt en op die manier kan vertalen.
Een andere dag van de week ga ik mee met mijn stagebegeleidster Tania naar de school waar zij leerkracht is. Daar help ik de kinderen met hun huiswerk. Ik ben dol op de kindjes en de kindjes op mij en vooral omdat ik geen Bulgaars spreek. Als ik door de school wandel hoor ik heel veel ‘hellooooooowwww!’. Op die school heb ik mezelf nu de taak gegeven twee kindjes te helpen die problemen hebben met schrijven, want ik ben uiteraard een krak geworden in schoonschrift Bulgaars J. Al hebben de kinderen van de eerste graad nog niet alle letters leren schrijven en dat zal vrees ik ook nog niet het geval zijn voor ik vertrek. Ik zal dus ook maar het halve alfabet kunnen schrijven jammer genoeg…
Deze week gaf ik aan de jongeren van Youth Forum ook een workshop rond alcohol en drugs. Dat was wel fijn, alleen vond ik het jammer dat er slecht vier jongeren waren. Op het einde van volgende maand zou ik hen graag seksuele voorlichting geven. Naar het schijnt krijgen ze dit niet op school en is het vaak een taboe. Toch is dat wel een beetje gek als je de Bulgaarse videoclips bekijkt, want daar is anders wel genoeg bloot te zien.

Afgelopen woensdag kwamen de ouders van Siebe ons in Bulgarije vergezellen. Om hen welkom te heten, stelden we onze nieuwe garderobe voor in een spetterende modeshow waarvan enkele foto’s op Facebook te bezichtigen zijn.

En nu nog enkele wist-je-datjes:

-      Gisteren was het hier de tweede verkiezingsdag. Vorige week zondag was de eerste, maar toen werd geen meerderheid gehaald, dus doen ze het opnieuw. Het grappige aan verkiezingen hier is dat men tijdens dat hele weekend geen alcohol mag drinken. Men moet immers nuchter zijn en goed kunnen nadenken op wie ze zullen stemmen.
-      Ik vandaag een dagje vrijaf had omwille van de verkiezingen
-      Siebe blij is dat ze het aantal stagedagen op haar ene hand kan aftellen
-      We er volgende week voor vijf dagen er opuit trekken
-      We trots zijn op onze kennis van een Bulgaarse volksdans
-      We altijd genieten van het eten in het muziekcafé: pikante kartoffi, pepper burik, perlinka sum tjessen, …
-      We nog steeds verlangend uitkijken naar de afleveringen van so you think you can dance
-      Het internet hier steeds slechter gaat L
-      Ik stilaan begin te wennen aan ja schudden en nee knikken en ik dus terug in België een probleem zal krijgen.
-      We vorige week mijn stagebegeleidster en haar vriend op bezoek hadden in Kostandenets om iets te komen eten. Ze waren vooral onder de indruk van de gigantische badkamer en uiteraard het lekkere eten dat we hen voorgeschoteld hebben.
-      We nu nog steeds niet in de disco zijn geraakt.
-      Siebe haar gsm niet verzet had naar wintertijd en ze dus vanmorgen een uur te vroeg was opgestaan.
-  De sterrenhemel hier zooo fantastisch is!!


Geen opmerkingen:

Een reactie posten